2021, Vol. 3, Issue 4, Part A

به نگاهی ادبیات و شعر پایداری عمری به دازنای تاریخ هستی، دارد و این بدان معنی است که هرگا انسان با موانع‌های از جمله سد آزادی روبرو میشود و احساس اسارت و ناآزادی وعدم آزادی در سخن، عدم آزادی در بیان و صورت بیان، عدم آزادی در ارایه تفکر و انتخاب‎ها و ارزش‎هایش می‏بیند، در واقع راهی برای پایداری و سد شکنی جست‌جو میکند و این در واقع از نخستین ایجادیات بشری از نوع پایداری آغاز می‌شود؛ چنانکه این گونه ایجادیات در واقع به نحوی سدی است برای گسترش آن، وسعت آن قلمرو ایجادی و ارایه دقیق از آرزو و امیال.

بارور شاعریست که سرشت و سرنوشت شعر در وجودش هم‌چون خون می‎جوشد و موج می‌زند و صورت پایداری می‌یابد. این شاعر و شخص شخیص ویژه‎گی‌های پایداری شعرش به وسعت فرهنگ فارسی مانند است و هر سخنش، شعریست پایدار، مانا و پویا که لبه‌اش بر مهاجمان و متجاوزان و کوته اندیشان نابخرد، سمت‎دهی می‎شود.

میهن‎دوستی، نماد پردازی، مهاجرت‎زدگی، همانندی به آزاده‎گان گذشته، چشم‎و‎امید به آزادی، هم‌صدایی و یک‌صدایی برای آزادی، ستم‌ستیزی، تقدیس ارزشها، تکریم انقلابیون، ستیز با متجاوزین و وحدت طلبی را در یک دید کلی و نسبتا سریع در سخن و شعر بارور می‎توانیم از ویژه‎گی‌های پایداری آن دانست.

باری در این پژوهش به آن ویژه‎گی‎ها با ذکر نمونه‎های شعری، پرداخته است؛ چنان‎چه زبان بارور، ساده سلیس و روان به زیبایی سعدی است و فردوسی بزرگ، و از سوی زبان شعر خود روشن‎گر و روشن‌تر از آن است که توضیح بشود؛ اکثرا را الزام به توضیح نمی‎دانیم همین بس که بخوانیم.